Сүхбат хуягныхаа могой, зэр зэвсэг, зэл юугаан ундаалж дуусаад дугуй хэнгэргээ нүдэн бөөлж эхлэв. Удалгүй тоосорч, онгод нь залраад аахилж уухилан ёозгүй хоолойгоор “Хүмүүний муу сэтхил, атгаг санаа хэмээс халиагаад замбуулин даахаа болжихуй дор эрлэгийн элчүүд аргамжаанаасаа алдуурч хар нүгэлтнийг хумхын тоос болгохоор айсуй” гэхэд түшээ учрыг сайн ухалгүй

-Та яасан айхтар үг айлдана вэ? гэлээ. Өвгөдийнх нь онгод ийм ууртай, ширүүн байхыг Заяа олон жил түшээ хийхдээ огт үзээгүй билээ.

-Удал үгүй болох үйлийн өмнө үг минь зөөлдөж, сэтхил минь шимширч байнам. Замбуулин тивийн таван хүмүүн тутмын нэг нь үгүй болно. Золоор үлдсэн хүмүүсийн уйлан гаслах дуу тэнгэрт хүрч, гашуун нулимсанд живнэ. Хаа сайгүй үхэл тэнүүчилж, хиншүү хярвас орчлонг бүрхэнэ

-Бид тэгээд хэрхэх билээ өвөө минь?

-Хүмүүн сүүдэргүй байх боломж үгүйн адил нүгэлгүй амьдарч чадахгүй. Хүмүүн сүүдрээсээ нуугдаж чадахгүй шиг нүглээсээ зугтаж чадахгүй. Нүдгүй шоргоолж үүрээ олдог шиг нүгэлтнүүдийг тэд олно. Сэтхилээ цэгээн байлгаж чадваас амь мултрах учир буй.